(o badiou, od iste autorke, još :: http://subjektica.net1zen.com/?p=36
http://pantomimiccarka.wordpress.com/2010/01/07/politika-od-strane-ljudi/ )
Ako bi me neko pitao ko je najznačajniji mislilac epohe, rekla bih da je to Alen Badju. Filozof, matematičar, romansijer, dramaturg, osnivač instituta za savremenu francusku filozofiju, profesor na École Normale Supérieure u Parizu i ‘otporaš logikom’. Jedan od najhrabrijih i najzanimljivijih mislilaca neomarksističke orijentacije, militant novog tipa politike emancipacije, filozof koji poistovećuje otpor i mišljenje. ”Ne učestvovati u otporu znači ne misliti.” Usred slavljeničkog propagandističkog diskursa koji primorava čovečanstvo da misli kako je ovaj svet najbolji od svih mogućih svetova, usred situacije u kojoj na scenu stupaju sofisti i tzv. demokrate koji kao jedini uslov demokratije postavljaju postojanje vlasnika, usred trijumfa kapitalističkog modela civilizacije čiji je jedini imperativ privatno bogatstvo, odnosno bogaćenje bogatih, usred vizije sveta koja čoveka svodi na životinju bez Ideje, Alen Badju hrabro raskrinkava govor kapitalo-parlamentarizma i obnavlja ideju emancipacije za sve. Kapitalo-parlamentarizmom Badju naziva državni oblik koji je uređen prema normama ekonomije, nacionalizma i demokratije. To je režim koji odobrava i reprodukuje ekonomsku dominaciju kapitala i politički sistem reprezentativnog tipa (parlamentarnu demokratiju), i time konstituira politiku kao upravljanje državom. No, za Badjua, politika kao jedna od procedura istine je nešto sasvim drugo, stoga on u vlastitom filozofskom programu govori o politici kao o odmaku od države, o oddržavljenju istine. U tom smislu, politike kao mišljenja ima malo. Budući da caruje empirijska politika kao mešavina moći i mnenja, ona ukida politiku kao mišljenje. Dominantna parlamentarna politika nije mišljenje, jer država ne misli, ona upravlja, stoga je osnovni lik takve politike ‘upravljač’, a ne političar. Razlikuju se forme politike koje su u sprezi sa državom: jedno su tzv. demokratske politike definirane pravnom državom, a drugo su tzv. totalitarne politike definirane državom-partijom. U svim slučajevima, odnos države prema pojedincu je apstraktan i takve politike funkcioniraju, ali nisu istinite. Politika emancipacije jedina omogućava vladavinu slobode u beskonačnim situacijama i ona kao svoj aksiom (a ne cilj delovanja) ima jednakost. U tom smislu, komunizam je jedina ideja u istoriji koja je ideja emancipacije, zapravo jedina Ideja. ”Komunizam je već više puta doživio poraz i doživjet će ga još. No u isto vrijeme on je i neprestano pobjedonosan. On je jedina raspoloživa Ideja u ljudskoj povijesti.”
Na hrvatsko-srpskom govornom području pojavilo se već nekoliko prevoda Badjuovih dela, a u Ediciji Jugoslavija, pored teksta o 4 Maja 1968. (iz Komunističke hipoteze), najavljeno je još prevoda dela ovog provokativnog i briljantnog filozofa. Bilo da misli politiku, umetnost, nauku ili ljubav, Alen Badju ne prestaje da vraća dignitet osnovnim zadacima filozofije i da izriče situaciju onakvom kakva jeste. A to znači da militantni subjekt uvek izriče situaciju u kojoj nemoguće postaje moguće.
beskraj.wordpress.com 