Maja Solar, ALAIN BADIOU – MISLILAC EPOHE

(o badiou, od iste autorke, još :: http://subjektica.net1zen.com/?p=36

http://pantomimiccarka.wordpress.com/2010/01/07/politika-od-strane-ljudi/ )

Ako bi me neko pitao ko je najznačajniji mislilac epohe, rekla bih da je to Alen Badju. Filozof, matematičar, romansijer, dramaturg, osnivač instituta za savremenu francusku filozofiju, profesor na École Normale Supérieure u Parizu i ‘otporaš logikom’. Jedan od najhrabrijih i najzanimljivijih mislilaca neomarksističke orijentacije, militant novog tipa politike emancipacije, filozof koji poistovećuje otpor i mišljenje. ”Ne učestvovati u otporu znači ne misliti.” Usred slavljeničkog propagandističkog diskursa koji primorava čovečanstvo da misli kako je ovaj svet najbolji od svih mogućih svetova, usred situacije u kojoj na scenu stupaju sofisti i tzv. demokrate koji kao jedini uslov demokratije postavljaju postojanje vlasnika, usred trijumfa kapitalističkog modela civilizacije čiji je jedini imperativ privatno bogatstvo, odnosno bogaćenje bogatih, usred vizije sveta koja čoveka svodi na životinju bez Ideje, Alen Badju hrabro raskrinkava govor kapitalo-parlamentarizma i obnavlja ideju emancipacije za sve. Kapitalo-parlamentarizmom Badju naziva državni oblik koji je uređen prema normama ekonomije, nacionalizma i demokratije. To je režim koji odobrava i reprodukuje ekonomsku dominaciju kapitala i politički sistem reprezentativnog tipa (parlamentarnu demokratiju), i time konstituira politiku kao upravljanje državom. No, za Badjua, politika kao jedna od procedura istine je nešto sasvim drugo, stoga on u vlastitom filozofskom programu govori o politici kao o odmaku od države, o oddržavljenju istine. U tom smislu, politike kao mišljenja ima malo. Budući da caruje empirijska politika kao mešavina moći i mnenja, ona ukida politiku kao mišljenje. Dominantna parlamentarna politika nije mišljenje, jer država ne misli, ona upravlja, stoga je osnovni lik takve politike ‘upravljač’, a ne političar. Razlikuju se forme politike koje su u sprezi sa državom: jedno su tzv. demokratske politike definirane pravnom državom, a drugo su tzv. totalitarne politike definirane državom-partijom. U svim slučajevima, odnos države prema pojedincu je apstraktan i takve politike funkcioniraju, ali nisu istinite. Politika emancipacije jedina omogućava vladavinu slobode u beskonačnim situacijama i ona kao svoj aksiom (a ne cilj delovanja) ima jednakost. U tom smislu, komunizam je jedina ideja u istoriji koja je ideja emancipacije, zapravo jedina Ideja. ”Komunizam je već više puta doživio poraz i doživjet će ga još. No u isto vrijeme on je i neprestano pobjedonosan. On je jedina raspoloživa Ideja u ljudskoj povijesti.”

Na hrvatsko-srpskom govornom području pojavilo se već nekoliko prevoda Badjuovih dela, a u Ediciji Jugoslavija, pored teksta o 4 Maja 1968. (iz Komunističke hipoteze), najavljeno je još prevoda dela ovog provokativnog i briljantnog filozofa. Bilo da misli politiku, umetnost, nauku ili ljubav, Alen Badju ne prestaje da vraća dignitet osnovnim zadacima filozofije i da izriče situaciju onakvom kakva jeste. A to znači da militantni subjekt uvek izriče situaciju u kojoj nemoguće postaje moguće.

tragom ženskog jezika u muzici

tekst je objavljen u časopisu devetog međunarodnog festivala aktuelne muzike INTERZONE, br.1, 2008. g., str.4.

tragom ženskog jezika u muzici

Muzika je, kao i ostale kulturne tvorevine, ispunjena izvesnim rodnim naponom. Svoj istorijski legitimitet ona sinhronizuje sa patrijarhalnim modelom na kome evropska kultura temelji svoju dominaciju. Ako se uzme u obzir (a to je više nego neophodno) činjenica da je tek u dvadesetom veku učinjen znatan napor da se uopšte artikuliše problem rodne razlike, onda se istorija ženskog jezika i pisma pokazuje kao jedna velika mrlja koja se ne da locirati u tkivu tradicije. Međutim, dvadeseti vek je sa svim svojim ratovima, kataklizmama, eshatologijama i ideologijama, zavirio i u svoju granicu, u svoje nesvesno i,  gle čuda, nešto tu govori. Pokazalo se da ni muzika, kao ni bilo koja umetnička praksa u estetsko-političkim režimima, nije nevina. Ideologija po kojoj u umetnosti nema mesta za ideologiju je ista ona ideologija koja sistematski stvara predstavu o umetnosti kao mestu bez interesa. Pozicija koja smatra da je umetnost odvojena od života, ideologije, politike, odgovornosti, rodnosti/polnosti… ponavlja klasični mit o umetnosti radi umetnosti i prikriva isprepletenost svih poredaka čulnosti. Ideologija koja smatra da muzika ne može biti ideološka nastavlja da ponavlja ideologiju, ne polažući račun o ideološkim strukturama, već bezupitno i implicitno preuzimajući ideološke formacije. Ona dobrovoljno predaje svoj revolucionarni i kritički potencijal određenom režimu slušanja, gledanja, kušanja, pipanja. Umetnost obavezuje, jer njen angažman ne može pretendovati na neko mesto van sveta. Radi se o mestu kao mestu odgovornosti.